همچو اشکی به زمین خوردم و تکثیر شدم            سوی دریـاچـۀ عـفـو تو سـرازیر شدم

آسـمـان جـای دلـم بـود، خـودم می‌دانم            معصیت کردم و اینگونه زمین‌گیر شدم

نَفْس بال و پرِ پرواز مرا زخـمی کرد            بی تو در خلوت پُر حادثه زنجیر شدم

رو زدم جز تو به هر بـنده و بالا رفتم            مثل فواره زمین خوردم و تحـقیر شدم

تشنۀ جرعـه‌ای از سفـرۀ یکرنگ توأم            من از این سفرۀ صد رنگ گُنه سیر شدم

دلم آلـوده و بـد بـود ولی در شب قـدر            بـعـلـیٍ بـعـلـی گـفـتـم و تـطـهـیـر شدم